Godelieve Godelieve

Thuis bij Godelieve: "Dankzij mijn man en de verpleegkundigen kan ik thuis blijven wonen"

19 december 2018
6 december 2023
Geestelijke gezondheid
Langer thuis wonen
Zorgen voor anderen
Kwaliteit van zorg
Zelfzorg

Godelieve verwelkomt ons met een grote lach, ondanks het feit dat haar gezondheid
haar soms in de steek laat. Ze verloor op korte tijd haar beide benen en werd blind.

“Ik kan er eigenlijk wel goed mee omgaan. Ik ben positief ingesteld. Op bijna twee jaar tijd verloor ik beide benen. Desondanks ben ik toch blijven voortwerken in de winkel die we vroeger uitbaatten. Ik kon nog steeds de bestellingen opnemen en telefoontjes doen naar klanten. Toen ik nog maar één beenprothese had, klom ik zelfs op het trapje om aan de bovenste winkelrekken te kunnen. Daarna werd ik ook blind. Dit was mentaal moeilijker om te verwerken, omdat ik daardoor niet meer alles kan wat ik graag doe.”

Hoe gaat de rest van de familie ermee om?

“Mijn man heeft soms moeite om het te aanvaarden, dus ook voor hem is het niet altijd gemakkelijk. Soms heb ik ook wel eens het gevoel dat mijn familie en omgeving het nog niet altijd beseft. Ik moet hen regelmatig eens zeggen: ‘Maar ik kan dit wel niet zien, hé’, of ‘Dit zal mij niet lukken met die rolstoel’.”

Ik ben een babbelaar en vind het leuk om met de verpleegkundigen een praatje te slaan.

Hoe ben je eigenlijk je benen verloren en blind geworden?

“In 1985 moest mijn ene been geamputeerd worden. Ze hebben toen ook ontdekt dat ik diabetes had. Een jaar later kreeg ik gangreen in mijn andere been en moesten ze dat ook amputeren. Enkele jaren later ben ik dan ook geleidelijk blind geworden. Tijdens een ingreep aan mijn ogen is er iets misgegaan.”

Je woont nog thuis met je man. Krijgen jullie veel hulp in huis?

“De verpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis komen vier keer per dag langs en om de twee weken komt er een poetshulp.

Voor de rest doet mijn man Carlos alles: hij doet de was en de strijk, gaat boodschappen doen, kookt … De verpleegkundigen die ‘s middags langskomen zeggen altijd dat het eten dat hij klaarmaakt zo lekker ruikt. Carlos is ook een handige Harry. Hij klust graag. Als er eens iets stuk is in huis, maakt hij het. Bovendien geeft hij me mijn medicatie en helpt hij de verpleegkundigen af en toe als ze me met de tillift in bed stoppen. 

Het gaat soms met ups en downs, maar ik zie mijn man heel graag en ben hem echt enorm dankbaar voor alles wat hij voor mij doet. Dankzij de grote hulp van Carlos en de verpleegkundigen is het voor mij mogelijk om thuis te blijven wonen, en dat vind ik heel belangrijk.”

En kan je vlot overweg met je rolstoel thuis?

“Thuis rij ik zelf rond met de rolstoel. Vroeger ging ik graag langs bij de mensen, maar sinds ik blind ben, kom ik bijna nooit meer buitenshuis, want ik vind het moeilijker om gesprekken in groep te volgen. Ik hoor ook al iets minder goed, en als je dan ook niet goed kan zien, dan is dat niet zo evident. Ik spreek liever van persoon tot persoon.”

Hoe ben je bij onze organisatie terechtgekomen?

“Ik koos eigenlijk direct voor jullie. Ik zag vaak een auto van het Wit-Gele Kruis in onze straat, voor verzorging bij onze buren wat verderop, en zij waren positief over de organisatie. De verpleegkundigen zijn altijd supervriendelijk. Ik ben een babbelaar en vind het leuk om met hen een praatje te slaan. Ze helpen me bij het wassen, geven mijn insuline-inspuitingen, helpen me in bed met de tillift, … Toen ze de eerste keer kwamen om me te wassen, was ik wel wat beschaamd. Ondertussen ben ik het al helemaal gewoon. Ik ben hen enorm dankbaar voor hun hulp.

De verpleegkundigen zijn ook goed georganiseerd: dankzij hun tablet met het elektronische verpleegdossier kunnen ze alle informatie doorgeven, zodat iedereen op de hoogte is. Ook de samenwerking met mijn huisarts en diabetesspecialist verloopt daardoor goed. Bovendien hoor ik van de verpleegkundigen dat er regelmatig opleidingen worden georganiseerd, dat vind ik goed.”

Hoe breng je jouw dag door?

“’s Morgens doe ik eerst wat rek- en strekoefeningen die ik vroeger in het ziekenhuis geleerd heb. Rond zeven uur komt een verpleegkundige me wassen en mijn insuline geven. Daarna ontbijt ik en luister ik naar de radio. Zo kan ik iets bijleren. Ik ben een enorme ‘curieuzeneus’, en erg leergierig. Ik lees ook graag en veel. Nu doe ik dat via de Luisterpuntbibliotheek, echt een fantastische uitvinding. Ik lees vooral graag informatieve boeken over voeding, gezondheid, religie en politiek. Zo train ik tegelijk ook mijn geheugen. Ik vind dat belangrijk. In het weekend komen mijn kinderen en kleinkinderen soms langs. Ik heb ook al twee achterkleinkinderen en er is een derde op komst!”