Na 18 operaties rekent Mia (75) elke dag op haar thuisverpleegkundige
Mia Peeters (75) was vroeger zelf verpleegkundige, maar kreeg rugklachten. Ze onderging een heel aantal operaties, die haar niet voort hebben geholpen. Integendeel: “Ik heb 17 rugoperaties achter de rug. De 18de was een nekoperatie en daar ben ik verlamd uitgekomen. Dat valt niet mee!”
Hoe komt het dat je zoveel rugoperaties ondergaan hebt?
“Ik kreeg allergische reacties, waardoor het materiaal dat ze inplantten er telkens weer uit moest. Zo heb ik 17 keer narcose gehad op 10 jaar tijd. Tijdens de 18de operatie raakte ik verlamd. Dat was een klap, maar ik heb me nooit laten gaan: ik heb er geen traan voor gelaten.”
Hoe ging het toen verder?
“Ik heb anderhalf jaar in het revalidatiecentrum van Overpelt gelegen. Eenmaal weer thuis hebben ze hier een badkamer op de benedenverdieping geïnstalleerd."
"Daarnaast hebben ze ook allerlei aanpassingen gedaan aan het huis, zodat ik met mijn rolstoel gemakkelijk kan manoeuvreren. Voor die aanpassingswerken hebben de buren hun hulp aangeboden. Fijn dat je zo op de mensen kan rekenen!”
Ben je meteen van het revalidatiecentrum volledig naar huis kunnen terugkeren?
“Ik ben eerst een paar keer een weekend naar huis gekomen. Zodra we zagen dat het lukte, ben ik volledig terug naar huis gekomen. Jean zei: "Als ge naar huis komt, ben ik er voor u …"
"Maar natuurlijk kan Jean het niet alleen en dus komt er vier keer per dag een verpleegkundige van het Wit-Gele Kruis om te helpen bij mijn verzorging. Denk maar aan de verschillende keren dat ze me in en uit bed helpen, wassen, aankleden ..."
"Eerst kwam Linda, daarna heeft Cindy het van haar overgenomen en zij is nu al drie jaar mijn vaste verpleegkundige. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd!”
Verlamd raken was een klap, maar ik heb er geen traan voor gelaten.
Krijg je veel advies van je vaste verpleegkundige?
“Oh ja … We zoeken altijd samen naar de beste en meest comfortabele oplossing. Zo wees Linda me op het bestaan van een tillift om de verplaatsing van het bed naar de rolstoel te vergemakkelijken, zowel voor de verpleegkundige, voor Jean als mezelf."
"Het zitvlak van de rolstoel hebben ze ook helemaal aangepast, want ik zat nooit goed."
"Eerst ging ik naar het toilet op een wc-stoel met een lavement. Maar dat was veel te vermoeiend, dus nu wordt ik door de verpleegkundige gesondeerd."
"Toen ik een erge doorligwonde had, heeft Cindy in overleg met de referentieverpleegkundige wondzorg en de huisarts beslist dat het toch beter was om naar het ziekenhuis te gaan. Daar heb ik zeven weken een speciale therapie gevolgd."
"Nadien heeft Cindy overlegd met de referentieverpleegkundige hoe ze konden voorkomen dat de wonde terugkeert. We hebben een andere matras besteld, passen de wisselhouding toe en ze brengt een speciale zalf aan. Tijdens het genezingsproces nam Cindy telkens foto’s om de evolutie van de wonde op te volgen en te bespreken met haar wondzorgcollega.”
Hoe belangrijk is een vast aanspreekpunt voor jou?
“Heel belangrijk. Cindy merkt meteen als er iets met mij scheelt. Ze geeft me advies en schakelt indien nodig anderen in. Ze is al een hele tijd bij het Wit-Gele Kruis, maar is toch nog jong en kan dus nog een heel aantal jaren mee (lacht). Ik hoop dat ze mij nog lang komt verzorgen!”
Hoe ervaren jouw man en de andere mantelzorgers de hulp van het Wit-Gele Kruis?
“Zo! (steekt duim op) Ze vinden voor bijna alles een oplossing. Onlangs ging ik naar een feest en toen hebben we het C-team (continuïteitsteam) van het Wit-Gele Kruis ingeschakeld om me om half 1 ’s nachts in bed te helpen."
"De vaste verpleegkundige is hier ook al zo vaak geweest dat ze niet alleen mij, maar ook de familie goed kent. Wat we aan elkaar vertellen, blijft binnenskamers. Zo vertelt Cindy mij ook wel eens iets waar ze mee zit. Het geeft me voldoening dat ik ook iets voor háár kan betekenen.”
Hoe verloopt de samenwerking met de huisarts?
“De huisarts komt om de 14 dagen. Cindy legt een briefje voor hem klaar dat ik met hem bespreek. Als er iets is, dan belt ze en komt hij meteen checken of alles in orde is."
"Zo vermoedde Cindy onlangs dat er iets niet in de haak was. De diagnose van de huisarts was: longontsteking!”
Hoe zie je jullie woon- en zorgsituatie op termijn evolueren?
“Ik zou liefst zo lang mogelijk met Jean hier, in mijn vertrouwde omgeving, blijven wonen: ik zit zo graag in de tuin als het zonnetje schijnt!"
Jean zegt: "Zo lang ik nog kan, krijgen ze ons twee hier niet weg." Toch hebben we ons laten inschrijven op de wachtlijst van het bejaardentehuis. Je weet immers nooit... Jean is nog ouder dan ik, moet je weten: 83 jaar wil toch al wat zeggen.”
Zo lang ik nog kan, krijgen ze ons twee hier niet weg.