Leven in eenzaamheid: “Ik mis het sociale contact van vroeger wel”

De 84-jarige Lea slaat graag nog een babbeltje. Al is dat momenteel moeilijk. “Sinds mijn zware val en de dood van mijn man, Fons, en een van mijn zonen, Danny, blijf ik meestal gewoon binnen”, zegt Lea. “Ik kan ook gewoon niet meer goed mijn huis uit, dus enkel als ik echt naar de huisarts moet, probeer ik het nog wel. Gelukkig heb ik mijn andere zoon, Jean-Marie, die elke dag minstens drie keer bij me langskomt en zijn er de klein- en achterkleinkinderen. ook het bezoek van de verpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis doet me elke dag plezier.”

Wat vind je zo belangrijk aan het bezoek van het Wit-Gele Kruis?

Lea: “Drie keer per dag komt het Wit-Gele Kruis bij me langs voor mijn insuline, om me te wassen en om mijn kousen aan te doen. Voor mij is dat echt een moment om naar uit te kijken. Jean-Marie komt wel vaak langs, maar hij en de kleinkinderen hebben ook hun eigen leven en dat is al druk genoeg. Dus ik begrijp dat ze niet voortdurend de deur kunnen plat lopen.”

"Daarom is het bezoek van de verpleegkundigen altijd welkom. Ik beschouw ze zelfs een beetje als mijn vrienden. Ze helpen me niet alleen met de zorgen, maar ze babbelen ook met me over alledaagse dingen. Als ik hen iets vraag, is niks te veel. Soms helpen ze me ook met kleinere dingen. Ik heb heel veel aan hen te danken en ze hebben mij altijd goed ondersteund, ook na de dood van mijn man. Zeker vaste verpleegkundige Els Vanmarsenille verdient een speciale vermelding, want zij komt hier al zo lang en daar heb ik echt veel aan.”

Els Vanmarsenille neemt het compliment dankbaar aan, maar heeft zelf ook alleen maar lof voor Lea. “Lea is zo iemand die onze zorgen nooit als vanzelfsprekend ziet. Ik krijg altijd een ‘dikke merci’ van haar als ik gedaan heb met de verpleegkundige zorgen en ik voel dat die dank ook gemeend is. Dat is mij meer waard dan wanneer ik bijvoorbeeld chocolade zou krijgen na het beëindigen van zorgen bij andere patiënten.”

Lea, Heb je nood aan dat sociaal contact?

“Ik ben altijd een heel sociaal persoon geweest. Vroeger beschouwde ze me zelfs een beetje als de sociaal assistente van deze wijk en onze straat. Het was hier vroeger heel rustig, de kinderen speelden op straat en dan werd ik geregeld ingeschakeld als oppas voor de kinderen. Ook mijn overleden zoon Danny was in de wijk een geëngageerd persoon. Hij repareerde vroeger op jonge leeftijd al de fietsen van alle kinderen in de buurt en toen ze opgroeiden, werden dat al snel de auto’s.” (lacht)

Voel je je soms eenzaam?

“Ik mis dat sociale contact van vroeger wel. Alles was toen gemoedelijker en mensen hadden meer tijd voor elkaar. We kwamen veel op straat om te babbelen en zelfs te dansen! We hadden een Griekse buur die geregeld iedereen uitnodigde om te dansen op straat. Vandaag kan dat niet meer: iedereen heeft een heel druk leven en het verkeer is ook veel te hectisch geworden. Volgens mij zijn er nu meer mensen die zich eenzaam voelen dan vroeger.”

Hindert je beperkte mobiliteit je om sociaal contact te onderhouden?

Lea: “Absoluut! Voorheen ging ik vaak met mijn buurvrouw naar de wekelijkse markt. Dat kan ik nu niet meer. Mijn tuin onderhouden is niet langer mogelijk, terwijl ik dat vroeger heel graag deed. Ik had altijd een passie voor honden en vogels, maar dat gaat nu natuurlijk veel moeilijker. Wat vogelzaad in de tuin gooien, lukt wel. Maar het is toch anders. Toch bekijk ik het positief en ben ik blij met het bezoek dat ik krijg. Soms zie ik bepaalde verpleegkundigen een tijdje niet meer, maar als ze dan opnieuw langskomen, vind ik dat altijd plezierig! Sommige mannelijke verpleegkundigen plagen me al eens en dat is voor mij een leuk moment. Ik ben oprecht dankbaar.”