Jouw verhaal: thuis bij Hendrik na zijn hersenbloeding

Door de hersenbloeding raakte Hendrik verlamd aan zijn linkerzijde en kan hij niet meer stappen. Zijn zicht is beperkt: aan één oog is hij blind en aan het andere oog werd onlangs het begin van cataract vastgesteld. Hij heeft ook veel rust nodig. Daarom vertelt vooral Marijke hun verhaal.

Marijke: “Na de hersenbloeding verbleef Hendrik acht maanden in een revalidatiecentrum. Intussen moesten we bekijken hoe we onze woning konden aanpassen. Ons herenhuis aanpassen, met al die verdiepingen, was onmogelijk. We hebben even een kangoeroewoning met onze dochter Liesbeth overwogen. Maar dat concept is pril en duur. Dit mooie nieuwbouwproject aan het water kwam het beste in aanmerking qua timing en mogelijkheden.”

Voor de inrichting konden jullie rekenen op hulp van familie?

Marijke: “Liesbeth is interieurarchitecte. In samenwerking met verschillende zorgspecialisten en lichtadviseurs bekeek ze hoe het appartement in te richten naar de noden van Hendrik. Liesbeth zag meteen de mogelijkheden en beperkingen van de ruimtes, waar wij vooral naar de grootte en het mooie uitzicht keken.”

Als je hier binnenkomt, zie je vooral een mooi en modern appartement.

Marijke: “Ja. Toch is er duidelijk rekening gehouden met de mindere mobiliteit en het beperkte zicht van Hendrik. De circulatieruimten en de deuren zijn verbreed, zodat we er gemakkelijk door kunnen met de rolstoel. De ingemaakte kasten hebben schuifdeuren. In de badkamer loopt de douchebak gelijk met de vloer. Er is geen (glazen) wand, wél een zitje en steunen. Zo is er geen belemmering om Hendrik te wassen. Ook het toilet heeft steunen en is verhoogd.

Rode strips markeren de lavabo en je kan er de rolstoel onder rijden. Zo kan Hendrik zelf zijn tanden poetsen en zich scheren. De kantelbare spiegel is voor ons allebei handig. Het contrast van donkerhouten meubels en een lichte vloer zorgt ervoor dat Hendrik herkenningspunten kan terugvinden in de ruimte. Aan zulke dingen zouden wij zelf niet gedacht hebben. Het is ook fijn dat je in een heel moeilijke periode niet zelf moet bezig zijn met verbouwen en inrichten.”

Hendrik: “We wonen hier heel graag. We hebben een heel mooi uitzicht op het water.”

Het moet een grote stap zijn geweest, van een herenhuis naar een appartement.

Marijke: “Het was zeker moeilijk om te verhuizen, maar het is de goede beslissing geweest. Met het open uitzicht en het water hebben we hier een vakantiegevoel.”

Hoe verloopt een gewone dag voor jullie?

Marijke: “Na het ontbijt komt de thuisverpleegkundige Hendrik helpen met douchen. Daarna volgt een half uur kinesitherapie. Om de voormiddag af te sluiten drinkt hij graag een aperitief. Bij mooi weer gaan we daarna wandelen, met de waterbus naar Antwerpen, naar de film … Of we spelen een aangepast spel. We hebben ook regelmatig bezoek of gaan op restaurant.”

Hendrik: “Om mijn ogen te trainen lees ik boeken op de tablet, aangepast aan mijn zicht. Ik luister ook graag naar muziek, zoals Coldplay.”

Marijke: “We hebben steeds graag gereisd en dat blijven we doen. Al doende leer je wat kan en wat moeilijker is. We hebben een reisorganisatie ontdekt die alles regelt: aangepaste accommodatie, verpleging, eventueel ook kinesitherapie. Het aanbod is best oké, alleen in Frankrijk is het wat minder. We zijn nu beperkt, maar wat nog kan, kan nog. Daar genieten we volop van, samen met vrienden en familie. Hendrik is weinig gefrustreerd geweest na zijn hersenbloeding. Hij aanvaardt het. Zolang hij nog geregeld weg kan, is het goed. Hij is een doordrijver en heeft humor, dat helpt ook.”

Is er in België voldoende aandacht voor rolstoelgebruikers?

Marijke: “Helaas. Voetpaden liggen er niet altijd goed bij, openbare gebouwen hebben vaak trappen en niet altijd aangepaste toiletten. Het openbaar vervoer is ook lastig. Nog niet alle perrons en bussen zijn aangepast, waardoor je niet overal kan op- en afstappen. Onlangs in Zwitserland was dat top, veel toegankelijker. Nog een tip voor de komende verkiezingen: de stemhokjes zijn veel te klein. Er zijn voor thuis heel wat hulpmiddelen beschikbaar, maar vaak zijn ze duur en de subsidies gelden soms maar tot 65 jaar. Raar … Gezinshulp is zeker ook welkom. Zo kan ik er al eens met een gerust hart op uit zonder Hendrik. Als er vandaag iets anders is, dan is het dat Hendrik mij niet kan missen. Waar je hem ziet, zie je mij. (lacht)”