Hoe Luc en Marleen met een gerust hart naar de toekomst kijken
Ze zijn allebei nog aan het werk, jong van geest en kerngezond. Toch dachten Luc en Marleen samen al na over hun toekomst. In een negatieve wilsverklaring legden ze vast wat er met hen kan of mag gebeuren als ze daar zelf niet meer over kunnen beslissen.
Zelf bruist het koppel nog van energie, maar in hun nabije omgeving is niet alles zorgeloos. Marleens mama hoopt dit jaar 100 kaarsjes uit te blazen, de ouders van Luc zijn dementerend.
“Eigenlijk praatten we er al enkele jaren over om onze zorgwensen vast te leggen,” zegt Marleen. “Ook al ben je gezond, er kan altijd iets gebeuren. Zowel voor elkaar, als voor onze kinderen is nu duidelijk: dit is wat wij willen en niemand hoeft zich daar nog zorgen over te maken. Dat is een hele opluchting.”
Luc: “Als ik niet meer weet wie ik ben, dan wil ik hier ook niet meer zijn. Dat was voor onze kinderen hard om te horen, maar ondertussen hebben ze er wel begrip voor. Zeker omdat ze ook de lijdensweg van mijn ouders van dichtbij meemaken. Mijn vader en moeder kunnen zelf geen beslissingen meer nemen over hun behandeling en misschien stonden ze daar ook niet voor open. Ook mijn jongere broer bijvoorbeeld is nog niet klaar om al zo gericht over zijn zorgtoekomst na te denken. Maar voor ons was het duidelijk. Onze zorgwensen liggen vast, rationeel en weloverwogen.”
Voorafgaande zorgplanning
In het kader van voorafgaande zorgplanning kunnen verschillende verklaringen op papier worden gezet. Marleen en Luc kozen voor een negatieve wilsverklaring. De mama van Marleen liet eerder al een wilsverklaring euthanasie optekenen. Tot voor 2020 moest dat document om de vijf jaar hernieuwd worden. Ondertussen is het net als de negatieve wilsverklaring onbeperkt geldig.
Marleen: “De huisarts signaleerde ons dat we het document van mama moesten hernieuwen. Voor Luc en mezelf het ideale moment om hier voor ons ook werk van te maken. Op advies van de huisarts is Els langsgekomen, een begeleider zorgintervisie en ethiek van het Wit-Gele Kruis. Ze gaf ons de nodige uitleg en samen finaliseerden we de documenten.
Thuis bewaren we een eigen exemplaar van de verklaring, één exemplaar zit bij een vertrouwenspersoon en het derde exemplaar bij onze huisarts. Van zodra wij in een wilsonbekwame toestand terechtkomen zoals dementie, een hersenbloeding of coma, bepaalt het document wat een zorgverlener met ons nog kan of mag doen. Elke zorgverlener is wettelijk verplicht om zich daaraan te houden.”