Goedele Devroy oprecht over mantelzorg en burn-out
Goedele Devroy herstelt van een burn-out. Noodgedwongen was ze een paar maanden buiten strijd en moest ze haar job als Wetstraatjournaliste even on hold zetten. In het dagelijkse leven is ze mantelzorger voor haar achttienjarige zoon. Een openhartig gesprek over haar burn-out en toegewijde, liefdevolle zorg.
Goedele Devroy
- Vlaamse journaliste
- Studeerde Germaanse talen aan de Katholieke Universiteit Leuven
- Werkt sinds 1995 voor de televisieredactie van de VRT
- Sinds 2014 is ze één van de vaste gezichten voor de verslaggeving in de Wetstraat
- Initiatiefneemster van vzw Bindkracht
Hoe gaat het momenteel met jou?
“Steeds beter. Het is ondertussen twee jaar geleden dat ik een totale burn-out heb gehad. Daarmee ben ik negen maanden thuis geweest. Daarna heb ik 14 maanden halftijds kunnen werken en halftijds was ik arbeidsongeschikt. Nu zit ik aan 80% werken en dat gaat net. Mijn achttienjarige zoon Quinten heeft een zware mentale en fysieke handicap. Zolang hij thuis woont, is een voltijdse job onmogelijk. Iedere maand voel ik dat ik weer meer energie heb. Ik sta nog niet helemaal op het niveau van vroeger, maar ik heb wel goede hoop dat ik dat niveau opnieuw kan bereiken als ik mezelf in acht neem, heel gedisciplineerd leef, veel slaap, goed ontbijt, geen alcohol drink …”
Hoe heeft de burn-out zich bij jou gemanifesteerd?
“Als een hevige tinitus (oorsuizingen). Ik ben met een aanhoudende virale infectie blijven doorwerken, tot ik op een dag een heel luide, hoge pieptoon in mijn oren kreeg en die is nooit meer weggegaan. Ondertussen is hij wel veel stiller geworden, maar helemaal weg is hij niet. Het is een echte stressmeter: als ik te weinig slaap of te veel stress heb, wordt de tinitus weer luider.”
Sta je na die moeilijke periode anders in het leven?
“Ja. Het wordt vaak verward met depressie, maar heeft er niets mee te maken. Het is echt puur lichamelijk. Nu weet ik hoe erg het is en als je ermee zit, hoe moeilijk het is om er weer uit te geraken. Dus de dingen die ik vroeger deed, zoals continu met het werk bezig zijn en ook thuis steeds blijven doorgaan, doe ik nu niet meer. Ik heb leren ‘neen’ zeggen, ik geef prioriteit aan mezelf. Vroeger gaf ik prioriteit aan mijn zoon en mijn werk, maar nooit aan mezelf. Dat is nu gedaan. Ik weet wat de gevolgen zijn als je het niet doet.”
“Ik heb veel begripvolle reacties gekregen, omdat ik ook heel snel duidelijk gemaakt heb dat de burn-out er niet alleen door het werk is gekomen, maar door de combinatie met mijn mantelzorgsituatie. Ik heb geen andere keuze dan mantelzorg op te nemen, want er zijn geen voorzieningen waar mijn zoon terechtkan en goed verzorgd zou worden.”
Je zorgt al 18 jaar voor je zoon met een ernstige fysieke en mentale beperking. Hoe hou je dat vol?
“Liefde, dat is de motor! Je ziet dat kind onmetelijk graag en dan ben je bereid daarvoor alle mogelijke offers te brengen. Maar op een bepaald moment word je toch ook wel heel boos, omdat je al zoveel geofferd hebt en echt hulp nodig hebt. Als het echt niet meer gaat en al je energie is uitgeput, dan zou er toch een vangnet moeten zijn. Wij hebben hier niet voor gekozen, dat doet niemand. Het is gewoon het lot dat je treft. En voor zulke situaties dient de sociale zekerheid, toch?”
De combinatie van een job en een zware mantelzorgsituatie is een snelweg naar burn-out.
Wat zijn jouw tips voor mantelzorgers?
“Ik kan een heleboel tips geven, maar ik moet er ook bij zeggen hoe moeilijk ik het vind deze zelf op te volgen. Wat volgens mij heel belangrijk is, is om altijd je eigen gezondheid voorop te stellen en niet zo ver te gaan in het zorgen voor iemand anders dat je je eigen gezondheid in gevaar brengt. Op tijd hulp vragen en niet doen alsof alles prima gaat, is ook cruciaal.”
Als je je eigen gezondheid niet vooropstelt, is de zorg die je geeft ook niets waard.