Els staat op de dansvloer met multiple sclerose

“Toen ik 5 of 6 was, zag ik voor het eerst een balletvoorstelling. Dat wou ik ook doen! Mijn mama schreef me meteen in voor het komende schooljaar. Dansen was mijn leven, een passie die ik nooit zomaar zou opgeven. Tot mijn gezondheid anders besliste.”

21 jaar geleden kreeg je de diagnose MS. Hoe heb je die periode beleefd?

“Ik was minder dan een jaar getrouwd. Het was een mokerslag. Ik heb veel geweend, was onzeker, had vragen … maar we moesten verder. Ik werd heel erg gesteund door mijn neuroloog, huisarts en naaste familie. Voor de buitenwereld hield ik het nog verborgen. Dat vond ik nodig, omdat we het eerst zelf een plaats moesten kunnen geven en moesten afwachten welke impact de ziekte zou hebben. Een vriendin noemde die periode een rouwproces, en gelijk had ze. Ik wou nog waarmaken waar ik altijd van gedroomd had, als echtgenote, als advocate, later als moeder, kortom, als mens."

Kreeg je veel steun?

"Mijn gezin maakt mij sterk en draagt mij letterlijk en figuurlijk door het leven, ondanks mijn ziekte. Maar na het ‘outen’ merkte ik dat ook verdere familie en vrienden, zelfs mijn cliënteel in mijn praktijk, mij bleven steunen. Dat deed deugd en was een onbeschrijfelijke drijfveer om door te gaan. Zonder mijn entourage was het me allemaal niet gelukt, de voorbije 21 jaar.”

Kon je blijven dansen?

“Als een passie zo diep in je hart zit, kan je ze niet zomaar loslaten. Binnen het jaar na de diagnose moest ik noodgedwongen stoppen met dansen. Mijn lichaam wilde niet meer luisteren, ik viel er letterlijk bij neer.

Toch liet je de danswereld niet los?

"Mijn dochters delen mijn passie voor dans. Op 6-jarige leeftijd vroegen ook zij of ze op ballet mochten gaan. Ik wou hen niet pushen, maar ik was uiteraard heel blij met hun danshonger. Ik bracht hen naar hun lessen en kon zo met hen meegenieten. Mijn hoogtepunt van het jaar is het jaarlijkse dansoptreden van dansschool Fedes. De eerste jaren ging dat met heel wat emoties gepaard. Ook mijn 'oude' danscollega's en mijn voormalige lerares waren er aanwezig, al dan niet op het podium. Traantjes waren er in overvloed: van geluk, moederlijke trots, ontroering, en opnieuw een beetje verdriet om mijn dansverleden.

Later keken we overvloedig naar danswedstrijden op tv, zoals ‘So You Think You Can Dance’ of ‘The Ultimate Dance Battle'. Dankzij die programma’s kon ik vanuit de rolstoel toch nog een eindje meegaan in de voor mij alleen nog virtuele danswereld.

Door nog zo met dans begaan te zijn, voelde het alsof ik er nog deel van uitmaakte. Het raakte me allemaal op zo'n positieve manier, dat ik even alles rond mijn MS los kon laten.”

Twee jaar geleden ging je zelf de dansvloer weer op. Wat gebeurde er precies?

“Begin 2015 zag ik op het journaal een reportage over een dansproject van Platform K voor dansers met én zonder beperking. Zij brachten in Gent de voorstelling You et Vous waar ik naartoe ben gegaan. Mijn mond viel open: het was gewoon magisch wat dansers met én zonder beperking samen brachten. Het liet me niet meer los. In onze regio bestond zoiets nog niet, maar we brachten verschillende partners samen en realiseerden een pilootproject." 

Hoe voelde het om terug te dansen?

"Ik moet toegeven dat de eerste les van dit inclusieve project een confrontatie was met mezelf: 20 jaar danseres zonder beperking, 21 jaar danseres aan de zijlijn en ineens danseres mét een beperking. Ik heb een klik moeten maken. Dit zijn niet de danspasjes die ik vroeger door en door kende. Dit is ook geen rolstoeldansen, maar dansexpressie. Het is opgaan in dans en muziek en je volledig overleveren aan de nieuwe dansvorm. Even weg van de wereld, al is het maar voor een uurtje. Iedereen heeft zo’n uitlaatklep nodig! Weg van de stress in deze moderne maatschappij. Weg van de pijn en de ongemakken van een ziekte door je te laten vervoeren in muziek en dans.”

Hoe zie je de toekomst met deze bijzondere hobby tegemoet?

“Ik hoop dat dit dansproject kan blijven groeien. Iedereen is welkom: dansers met én zonder beperking.”