Diane De Keyzer over haar grootmoeder, ouders en mantelzorg
Schrijfster Diane De Keyzer verdiept zich graag in de geschiedenis. Zo ontstaat er telkens een nieuw verhaal, over echte mensen, over het leven zoals het is en zoals het liefst geweest en geworden is. Ook in haar boek “Nieuwe meesters, magere tijden” duikt zij terug in het verleden.
Diane De Keyzer
- Geboren op 25 december 1958
- Vlaamse auteur van sociaal-historische verhalen
- Volgde de lerarenopleiding Nederlands, Engels en Geschiedenis
- Geeft Nederlands en sociale vaardigheden aan volwassenen
Jouw boek, 'Nieuwe meesters, magere tijden', staat volledig in teken van de Eerste Wereldoorlog. Hoe ben je aan deze informatie gekomen?
"Ik heb leren vertellen dankzij mijn schitterende grootmoeders. Ik was de oudste kleindochter langs beide kanten. Vooral de moeder van mijn vader was een zeer begenadigd vertelster. Zij vertelde ’s avonds steeds verhalen van vroeger. Het leven van mijn grootmoeder overspant bijna de hele 20ste eeuw.
Hierdoor heb ik veel inspiratie gevonden voor mijn boeken. Als ze het over de “Groote Oorlog” had, dan was ik helemaal mee. Haar verhalen dienden als basis die ik heb opengetrokken naar een breder geheel. Uiteraard moet je dan gaan zoeken in tijdsdocumenten, archieven, wetenschappelijke studies, fotomateriaal, tijdschriften, kranten uit die tijd. Ik vind foto’s minstens even belangrijk als de tekst."
Waarom is ‘voeding’ de rode draad in dat boek?
"Mijn beide grootmoeders waren 8 jaar toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Zij vertelden mij hoe moeilijk het was om aan voedsel te geraken al vanaf de eerste dag. De sterkste herinneringen van kinderen hebben meestal met eten te maken. Eten heeft dus een cruciale rol gespeeld in de Eerste Wereldoorlog. Voor mijn boek wou ik dat diegenen die zorgden voor het eten op tafel, de vrouwen, een hoofdrol kregen."
In welke mate ben je zelf met je gezondheid bezig?
"Eigenlijk ben ik hier zelf te weinig mee bezig. Ik eet en kook graag. Ik probeer wel gezond te koken omdat mijn man problemen heeft met zijn cholesterol en hoge bloeddruk. Wij gebruiken weinig zout. Op dit ogenblik is voor mij gezondheid niet echt een punt, omdat ik nergens last van heb."
Hoe zie jij jezelf ouder worden?
"Ik hoop de dingen te kunnen blijven doen die wij graag doen. Familie, partner, vrienden, mijn werk als lesgever en auteur, zijn belangrijk voor mij. Ik werkte tot voor kort voltijds, daarnaast schrijf ik en geef ik veel lezingen. Ik heb een druk leven, maar ik ervaar geen stress. Ik hoop dat dit zo kan doorgaan. De dingen die ik graag doe, kan ik ook blijven doen als ik in een rolstoel zit."
Heb je zelf al gezondheidsproblemen gehad?
"Ikzelf niet, maar mijn vader heeft in juni (2014) een beroerte gekregen. Mijn vader was jarenlang mantelzorger voor mijn moeder die chronische artritis heeft. Zij heeft problemen met stappen en kan haar vingers moeilijk gebruiken. Mijn vader deed alles thuis. Hij was een sportieve man, reed vaak met de fiets en heeft een heel leven lang hard gewerkt als schrijnwerker."
Nu ben jij mantelzorger voor jouw beide ouders. Hoe ervaar je dat?
"Ik heb gelukkig een jongere broer. Ik zou het zeer moeilijk vinden om als enig kind dit alleen te moeten doen. Mijn broer woont en werkt in Gent en ik in Antwerpen. Mijn ouders wonen in het Leuvense. Hierdoor rij ik vaak over en weer om mijn moeder naar het woonzorgcentrum waar mijn vader verblijft, te brengen en te gaan halen. Wij hebben het netwerk van mijn ouders ingeschakeld en een beurtrolsysteem uitgewerkt waar broers, zussen, neven, nichten elk een vast moment hebben om te rijden. Dit was een hele organisatie."
"Het is belastend, maar ik vind dat niet meer dan normaal dat wij dat doen. Ondanks dat mijn vader afasie (niet meer kunnen spreken) heeft, is er toch een warm contact, omdat we altijd al een heel goede band hadden. Dit maakt een bezoek bijzonder aangenaam. Mijn vader is altijd tevreden, hoe moeilijk het revalidatieproces ook is, hij wil vooruit. Zelf doe ik nu de zorg voor hem, die ik mij drie maanden geleden niet had kunnen voorstellen."
Heb je, als mantelzorger, tips naar onze lezers toe?
"Probeer nooit in de val te trappen van het allemaal zelf te willen doen. Probeer een netwerk te vinden, je eigen netwerk en of het netwerk van diegene die je bijstaat. Probeer ook geen schuldgevoel te hebben als je dingen uit handen geeft. Zorg ervoor dat je naast die mantelzorg ook voor jezelf blijft zorgen. Je hebt daarnaast ook je eigen leven, je partner, je vrienden en andere verplichtingen.
Voor mij is het belangrijk om de dingen te blijven doen die ik graag doe en waar ik energie uit haal. Voor mij zijn dat mooie dingen, mijn job en de lezingen over mijn boeken en mijn lezers. Als ik dit laat vallen, dan word ik echt een knorrige mantelzorger en daar heeft niemand een boodschap aan. Belangrijk is het evenwicht te vinden tussen zorgen voor de andere en zorgen voor jezelf. Ook voor de vakantieperiodes worden er afspraken gemaakt, want je moet ook vrije tijd hebben met je partner. Je hebt iemand nodig op wie je kan leunen."
Heb jij zelf al een beroep gedaan op thuisverpleegkundigen?
"Ik ken het Wit-Gele Kruis al heel lang. Mijn broer kreeg inspuitingen en mijn grootmoeder heeft tot haar 95 jaar thuis gewoond en deed ook een beroep op het Wit-Gele Kruis. Wij worden allemaal ouder en we zullen ze ook nodig hebben.
Ook mijn ouders zullen straks in hun service-flat gebruik maken van de diensten van het Wit-Gele Kruis. Dit maakt voor ons het leven terug een stuk leefbaarder. Zelf wil ik ook heel graag bijdragen om mijn ouders nog een leven te geven waarin ze bij mekaar kunnen zijn."