Het viel me deze keer wat moeilijker om de column te schrijven. De kanker lijkt sterker te zijn dan de zware behandelingen die mijn lichaam steeds opnieuw ondergaat. We voelen dat het leven erg mooi is, maar ook keihard kan zijn. Ziek zijn doet je sowieso nadenken over wat belangrijk is. Ik merk bij mezelf dat ik nu nog intenser geniet van de mooie momenten.
De Nederlandse dichter Lucebert heeft met zijn dichtregel “Alles van waarde is weerloos” gelijk. Je gezondheid, je lichaam, de liefde die je voor je liefsten koestert … Het is van onschatbare waarde maar tegelijkertijd ook erg kwetsbaar. Als je gezond bent, denk je weinig na over het functioneren van je lichaam, het is iets vanzelfsprekends. Pas als je iets voor hebt, zoals een gebroken arm na een ongelukkige val, merk je hoe belangrijk die arm voor je is.
Een gesprek met een verpleegkundige palliatieve zorg maakte me duidelijk hoe belangrijk het is om mijn levenskwaliteit te beschermen. Ik ben haar erg dankbaar dat ze de moed had om er met mij over te praten. Omdat ik nog steeds behandelingen krijg, had ik het luikje rond palliatieve zorg dicht gelaten. Zelfs in die mate dat ik te veel pijn aan het verbijten was. In mijn hoofd had ik de foutieve opvatting dat palliatieve zorg toelaten het begin van het einde zou zijn.
Vanuit het eerlijke gesprek met de verpleegkundige besefte ik: levenskwaliteit, ongeacht of je nog therapie krijgt of niet, moet alle aandacht krijgen. Pijn neemt zoveel onnodige energie weg die je aan meer waardevolle zaken kan besteden. Ik ben blij met de palliatieve ondersteuning vanuit het ziekenhuis, maar ook thuis. Ik heb meer kracht om de behandelingen te doorstaan. Maar vooral, ik kan opnieuw meer genieten van wat voor mij van grote waarde is zoals het samenzijn in het gezin en met vrienden.
