“Ik durf zeggen dat ik tijdens mijn zwangerschap niet op een roze wolk zat”

Hoe heb je jouw zwangerschap beleefd?

“Het is geen geheim dat mijn zwangerschap niet de meest rooskleurige periode was. Een eerste keer zwanger zijn, is een intense ervaring. Je verandert van vrouw naar moeder en het is choquerend om te zien wat dat met je doet, zowel fysiek als mentaal. Je denkt dat je weet wat het inhoudt, maar voor mensen zoals ik, die graag de controle bewaren, blijkt dat moeilijk.”

“Er verandert ontzettend veel en het is een oefening in loslaten. Ineens gebeurt er iets in je lichaam dat, bijna letterlijk, de benen van onder je lijf slaat. Uiteraard weet je dat je lichaam zal veranderen, maar wanneer dat ook effectief gebeurt, kijk je in de spiegel en denk je: ‘wie is dat?’. Het klinkt banaal maar het feit dat je niet meer in je kleren past, dat je moet zoeken naar een nieuwe stijl en dat je het niet gewend bent om buiten te komen met een dikke buik, was voor mij erg bevreemdend.”

Je liep tijdens je zwangerschap dus niet op een roze wolk. Is er een taboe om dat toe te geven?

“Die verhalen komen inderdaad niet naar buiten, nochtans zijn ze er. Er waren tijdens mijn zwangerschap wat negatieve reacties van mensen die mijn situatie niet begrepen. Ik wilde hen toch duidelijk maken dat een zwangere vrouw niet altijd op een roze wolk zit. Maar ik heb vooral de positieve reacties onthouden van vrouwen voor wie mijn verhaal erg herkenbaar was en die zich ook vaak ongelukkig voelden. Sommige vrouwen zeiden dat ze bij niemand terecht konden en het gevoel hadden dat ze dankbaar moésten zijn voor de zwangerschap. En dat is niet oké. Soms zit het eens niet mee en wil je even niet dankbaar zijn.”

“Als je lichaam of geest niet meewillen, moet je voor jezelf zorgen en er in eerste instantie veel over babbelen. Ik hoop dat je dan terecht kan bij je partner, vrienden en familie. Als dat allemaal geen soelaas brengt, ga dan op zoek naar professionele hulp om je lichaam weer op gang te helpen of naar psychologische ondersteuning. Ik ga al jaren naar een psycholoog. Dat is super, ik heb dat nodig en ben daar niet beschaamd over.”

Wat heeft je het meest geholpen in die moeilijke tijd?

“Enerzijds het babbelen en anderzijds mijn werk. Dat is altijd al mijn persoonlijke uitlaatklep geweest, dus ik ben blij dat ik het tot laat in mijn zwangerschap kon blijven doen. Ik ben daar ook trots op. Ik heb kunnen tonen dat ik als zwangere vrouw actief kon zijn en blijven en vind het ook fantastisch hoe Natalia, pront zwanger, de show steelt in The Voice. Dat is belangrijk voor de perceptie, zowel naar een machomannenwereld, als naar andere vrouwen die ook vastzitten in dat stereotiepe beeld. Als je zwanger bent, moet je niet in de zetel zitten en gesoigneerd worden. Je kiest zelf wat je wilt, niet alle vrouwen hebben nood aan een zetel.”

Wat heeft je positief verrast in die negen maanden?

“Het klinkt erg maar ik heb niet zo veel positieve dingen ervaren aan zwanger zijn. Ik zie het wel als een indrukwekkende tour de force van mijn lichaam. Dat een lijf zoiets kan! Als ik nu foto’s terugzie van mezelf toen ik hoogzwanger was, kan ik bijna niet geloven dat het echt gebeurd is. Wanneer ik mijn dochter zie, blijf ik het waanzinnig vinden dat ik dat ‘gemaakt’ heb. Daar kan ik emotioneel van worden en het is enkel daardoor dat ik er vandaag niet negatief naar terugkijk, hoewel het verre van een gelukzalige periode was. Ondanks alles zou ik het zo opnieuw doen. Als je kind ter wereld komt, verandert je wereld in een paar seconden. Onwaarschijnlijk. Dat is echt een luikje in je hart dat opengaat. Het is alsof je lichaam extra vermogen krijgt om graag te zien en te zorgen, zoals een auto waar ze een tweede motor in hebben gestoken.”

Hoe heb je je voorbereid op de bevalling?

“Net zoals voor andere onbekende dingen, had ik schrik voor de bevalling. Maar mijn bevalling was fenomenaal, het was een topdag. Mijn gynaecoloog raadde mij aan om op voorhand goed na te denken. Wilde ik bevallen met een epidurale verdoving of niet? Ik had schrik voor pijn dus ik had op voorhand beslist dat ik dat wel wilde."

“Ook over borstvoeding heb ik lang en goed nagedacht. Ik besloot het niet te doen. Ik had niet het gevoel dat borstvoeding mij extra gelukkig zou maken, integendeel. Ik had het al veel vriendinnen zien proberen, sommigen met veel, anderen met weinig problemen. Dat voelde voor mij dan ook als een onvoorspelbare factor die ik er in mijn hoofd niet kon bijnemen. Ik had al zoveel hoeken van de psychologische kamer gezien en wilde rust en structuur. Daarnaast, ook niet onbelangrijk, wilde ik het moment waarop ik de fles gaf graag delen met mijn lief. Ik wilde dat we samen de verantwoordelijkheid dragen voor ons kind, ook als het gaat over voeding. Ik heb me dat geen moment beklaagd. Ze zeggen dat borstvoeding het beste is wat je je kind kan geven en voor veel vrouwen zal het een grote meerwaarde hebben, maar bij mij heeft de fles geven ervoor gezorgd dat ik een heel gelukkige moeder was, zonder stress. Dat is ook belangrijk. Je moet als jonge moeder ook je mentale welzijn verzorgen.”

Hoe heb je de overgang van het ziekenhuis naar huis beleefd?

“Dat viel goed mee. Zowel in het ziekenhuis als thuis, werd ik geholpen door topprofessionals. Thuis kwam mijn vroedvrouw de eerste vijf dagen elke dag langs. Dat was een godsgeschenk. Zeker voor een eerste zwangerschap, zou ik het nooit doen zonder. Zij probeert mee te gaan met wat je als ouder wilt, maar ze legt ook goed uit wat er met je kind gebeurt. Dat zorgt ervoor dat je met veel begrip, liefde en empathie naar je kind kan kijken. Ik zou het iedereen aanraden.”

Los van je zwangerschap, wat betekent ‘gezondheid’ en ‘gezond zijn’ voor jou?

“Voor mij gaat gezondheid verder dan enkel het fysieke. Lichamelijk ben ik een heel gezond persoon maar ik merk meer en meer dat ik mij zowel lichamelijk als mentaal goed moet voelen om mij gezond te voelen. Het fysieke en mentale hangen sterk samen. Ik kan mij bijvoorbeeld heel gezond voelen na een sessie bij mijn therapeut, of als ik een wandeling gemaakt heb zonder mijn GSM. Wat ik het laatste jaar probeer te doen, is mijn GSM uitzetten om zes uur ’s avonds. Zo zit ik meer in het nu en dat voelt heel gezond.”

Wat zou je je dochter hierrond willen meegeven?

“We zullen zien waar zij nood aan heeft, maar ik zal ze meegeven wat ik de afgelopen jaren zelf geleerd heb: dat het belangrijk is van af en toe stil te staan. We zitten in een wereld waarin je hard vooruit moet. Vooruitgaan is tof maar het is niet alles. Zeker kleine kinderen zijn daar nog vatbaar voor, om gewoon in de tuin een beetje bloemetjes te plukken of weg te dromen. Dat is volgens mij de uitdaging voor de jeugd: hen laten beseffen dat ‘verstilling’ ook oké is. Je mag soms eens rustig niets doen en je moet niet per se van de ene hobby naar de andere. Je vervelen is ook oké. Ik vond dat zelf nooit leuk maar ik herinner mij wel dat mijn broer en ik ons regelmatig hebben verveeld. En in mijn herinnering gebeurde er meteen daarna altijd iets fantastisch. Je wordt dan uitgedaagd om aan de slag te gaan met je creativiteit.”