Kris volgt zijn antibioticatherapie nu thuis
Kris Siaens liep een botinfectie op. In het ziekenhuis kreeg hij om de vier uur antibiotica via een infuus. “Ik moest enkel nog medicatie krijgen”, vertelt hij. “Voor de rest scheelde er niets. Gelukkig heeft de dokter voor mij thuisverpleging geregeld via het Wit-Gele Kruis, ook ’s nachts.”
Thuis zijn
Kris: “Ik lag enkel nog in het ziekenhuis omdat ik om de zoveel uur antibiotica kreeg via een infuus. Dat begon door te wegen. Ik vroeg me af of er geen diensten waren die dat thuis deden. Zo zijn we bij het Wit-Gele Kruis terechtgekomen. De dokter heeft voor mij alles geregeld. Ik ben thuis gekomen en diezelfde dag stond het Wit-Gele Kruis al voor de deur.”
Katleen: “Het is een beetje gek dat patiënten enkel voor intraveneuze antibioticatherapie in het ziekenhuis moeten blijven. Ik vind het belangrijk dat ze naar huis kunnen komen. Zo zijn ze meer op hun gemak.”
Ik was de eerste die hem een gelukkige verjaardag mocht wensen.
De eerste keer
Katleen: “Kris moest nog vier keer per dag antibiotica krijgen via een infuus. Toen ik de eerste keer om middernacht langs ging, was hij net jarig. Ik was dus de eerste die hem een gelukkige verjaardag mocht wensen.”
Kris: “Op de dienst orthopedie in het ziekenhuis waar ik lag, was ik de eerste patiënt aan wie ze voorstelden om de antibioticatherapie thuis voort te zetten. Het materiaal en de medicatie voor de verzorging heb ik allemaal meegekregen.”
Katleen: “Antibiotica toedienen via een infuus in een thuisomgeving is voor ons niets nieuws. We zijn er intensief mee bezig. We kregen bij het Wit-Gele Kruis de mogelijkheid om stage te doen en infusen te prikken. Dat was een goede opfrissing.”
Wakker blijven
Kris: “In het begin bleef ik wakker tot de nachtverpleegkundige er was. Maar ik ben niemand die tot twaalf uur naar tv kan kijken. Dus zette ik mijn wekker en ging ik even slapen.”
Katleen: “Meestal ging de deur al open. Ik heb geen enkele keer moeten aanbellen. Het duurde ongeveer vijftien minuten tot het infuus helemaal was doorgelopen. In de tussentijd praatten we onder andere over zijn behandeling. Als verpleegkundige weet ik graag waarom ik iets moet toedienen.”
Vertrouwd gezicht
Katleen: “Mijn collega-nachtverpleegkundige en ik kwamen voor een korte periode, maar wel een week aan één stuk. Ik vind het goed dat de mensen een vertrouwd gezicht zien. Zeker ’s nachts. We komen bij veel mensen met een sleutel binnen. Als ze je kennen, zijn ze ook minder bang.”
Kris: “Ik kan mij voorstellen dat vooral oudere mensen graag weten wie er langskomt. Voordat het Wit-Gele Kruis hier over de vloer kwam, was mijn kat heel schichtig. Nu is ze veel minder bang voor mensen.” (lacht)